Column ‘Op naar de 100.000 banen’
Onze voorzitter is de eer te beurt gevallen een column te schrijven voor ‘Op naar de 100.000 banen’ (https://www.opnaarde100000.nl/columns/).
Vol trots plaatsen wij de tekst natuurlijk ook!
OP EIGEN TENEN
Banenafspraak!
In mijn leven heb ik al veel afspraken, afspraakjes en zelfs dates doorstaan. Ook had ik wel eens sollicitatiegesprekken, omdat ik zin had in een baan. Ik heb me toen echter nooit gerealiseerd dat, om voor passend werk in aanmerking te komen, de helpende (of dwingende) hand van de overheid nodig zou moeten zijn.
En toch blijkt dit het geval: personen die, net als ik, een autismediagnose hebben, bezitten in ongeveer 70% van de gevallen geen betaalde functie.
Bij mij ging het overigens ook niet vanzelf. Met veel kunst- en vliegwerk kan ik gelukkig in mijn werk als ondernemer nu anderen van dienst zijn. Hiervoor heb ik risico’s moeten nemen (met name financieel) en mezelf een slag in de rondte moeten werken.
Had ik dat er voor over? Voor de volle 100%! En dat niet omdat er aan een quotum voldaan zou moeten worden. Waarom dan wel?
Omdat ik, net als bijna iedereen, een eigen bijdrage wil leveren aan de maatschappij. Omdat ik nuttig wil zijn. Omdat ik niet alleen voor mijn mooie zoon en het lekkere weer mijn bed uit wil komen, maar omdat ik mezelf tot uitdrukking wil brengen in datgene wat ik doe! Ook in mijn werk!
Het vervelende voor mensen die aan de kant staan, is niet alleen dat ze geen geld in het laatje brengen, of dat één of ander ‘target’ voor een speciale doelgroep niet behaald gaat worden. Het meest schrijnend is het idee dat mensen er voor hun gevoel niet toe doen. Dat ze er niet bij horen, niet gezien worden, maar slechts toeschouwer zijn.
Onderzoekers hebben gevonden dat bij buitensluiting dezelfde hersengebieden actief worden als wanneer je lichamelijke pijn hebt en hoe langer dit duurt hoe ernstiger het trauma.
Tegenwoordig rijzen de initiatieven voor mensen met autisme de pan uit. Altijd met de beste bedoelingen en vaak met mooie gevolgen.
Toch werkt het soms ook verdere stigmatisering in de hand. Stel dat ik niet naar een lotgenotenavond wil in het autismecafé maar gewoon met mijn vriendin naar de kroeg? En stel dat ik wil werken met ‘doodgewone’ collega’s die zo vriendelijk zijn zich aan me aan te passen en rekening met me te houden, net zoals ik dat bij hen moet doen?
Te vaak heb ik mijn eigen pad moeten maken, omdat ik er niet bij hoorde en omdat ik ook niet buitengesloten wilde worden. Ik heb me er tussen gewurmd, ondanks of wellicht dankzij een diepe eenzaamheid. Nog steeds weet ik niet hoe ik me precies met andere mensen moet verbinden, maar ik doe mijn best. En zij ook! En dat is waar we allemaal recht op hebben: om met elkaar geconfronteerd te worden met alle positieve én negatieve momenten die dit gaat opleveren.
Om me heen, bij mensen met en zonder allerhande etiketjes, zie ik hetzelfde geworstel. Door het ‘anders’ zijn (wat een meerwaarde kan hebben), worden de overeenkomsten soms niet meer opgemerkt en dat doet dus pijn. Psychisch en lichamelijk! Bij iedereen.
Om deze reden hebben we begin vorig jaar Stichting ‘Op Eigen Tenen’ opgericht, met als doel het bevorderen van de emancipatie van mensen met autisme.
Het is ons streven dat mensen met en zonder autisme elkaar opzoeken, elkaar ontmoeten en gaan samenwerken en samenleven. In alle lagen van de maatschappij en op alle levensgebieden die maar mogelijk zijn.
Om deze ontmoeting te stimuleren organiseren we, samen met iedereen die dat maar wil, allerlei projecten waarbij mensen elkaar tegenkomen en met elkaar samenwerken. Hier valt van alles over te lezen op onze website www.opeigentenen.nl
En wat te denken van de pluimen die we maandelijks uitreiken aan een initiatief dat mensen met en zonder autisme samen brengt? We hebben ook op verschillende werkplekken mogen ‘pluimen’ waar mensen met en zonder autisme samen werken en elkaars meerwaarde zien.
Mensen willen niet buitengesloten worden en alleen toeschouwer zijn. Mensen willen geen pijn. Mensen willen gezien worden! Mensen willen met elkaar verbonden zijn.
Mijn goede vriend en dichter Co Woudsma, kan dit gevoel als geen ander tot uitdrukking brengen in zijn gedichten en daarom wil ik afsluiten met een gedicht van zijn hand, uit zijn derde bundel ‘Hoogste Zomer’
Ander leven
Graag was ik een Franse reclame,
geschilderd op een muur
van een huis dat in zijn eentje
tussen een snelweg en een rotswand staat.
Zoals de auto’s langs mij zouden rijden
en de mensen even zouden kijken.